'Anladın mı?' diye başlayan bütün cümlelerin,dipsiz bir kuyuya doğru sürüklendiğinin farkındaydım…Biliyordum çünkü anlaşılmak bir başkasını anlayabilmek kadar zordu ve bu bir kısır döngüydü böyle süreceğinden emindim.. Ama yine de cümleler sonuna, o kelimeyi eklemekten vazgeçemiyordu.Yaptığımız bekli de bir umut göstergesiydi sadece ,kendimiz dahil herkesi yaşadığımıza inandırmak için istemsizce yaptığımız bir şeydi. Evet, istemsizce.
Her ne kadar yaşadığımı inkar etsem de,hayatın en çelimsiz hali ile peşimizden geldiğini biliyordum.Ve böylece ağır ağır susmaya başladı, önce kelime sonra hece yavaşça döküldü dilimden yeryüzüne, sonrası dipsiz bir kuyu işte...
Gözler dudakların görevini üstlenmişti artık dil ne söylese gözlerden önce yalan olurdu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder