Tüm yıkıntıların arasında, bir tuğla daha eklemeye benziyordu harcın üzerine umut.

Umut, güzel olan her şeye açılan kapıydı bilirdik, lakin beynimizde güzel olan her şeye kapalı olan kapılarımızın varlığından habersizdik.

Tutunurduk öylece yapmayı en iyi bildiğimiz şeye, tutunurduk satırlara tutunurduk ki tutunmasak ölecektik. Duracaktı nefesimiz yaşadığımızı hiç bilmeyecektik.

Zor olanı mı seçmiştik belki? Belki de biz es geçmedik hayatı, geçemedik. Hiçbir zaman "dur" "yerinde kal" "müdahale etme" "içerinin sesini dinleme" diyemedik.

Dilimiz lal oldu kaldı. Biz satırlarda konuştuk,çığlığı bastık.

Zaman zaman hayata aldandık. Aldanmak zorunda kaldık. Mecburi kaçınılmaz hayatımızı yalandan da olsa yaşadık. Yaşamaya çalıştık. Lakin o dünyada hiçbir zaman biz olmadık.

Biz yalnızca burada satırlarda iki soluk arasında, hep bir çıkmaz sokağın başındaydık. Benliğimizi koruma mücadelesinden, kelimelerimizin masumiyetinden ve gayesinden sapmamak için yeterince güç sarf ettik ve ömrümüzün sonuna denk ne kadar kalmış ise gücümüz pes etmemecesine hepsini sarf edeceğiz.

Kimse bilmeyecek kimse anlamayacak belki bizi ama biz birbirimizi asla terk etmeyeceğiz. Birbirini terk etmeyen tek sevi olacağız. Sırtımızı dönmek yerine hep sarmaş dolaş uyuyacağız, şiirlerim.

Hayatı güzel kılanı aramak yerine olanı güzel kılacağız. Öyle anlamlar yüklemeye devam edeceğiz ki bir gün gerçekten mutluluktan öleceğiz. 

Kendimi bildim bileli bir tek şey vardı istediğim.

Bir gün göçüp gittiğimde bu dünyadan arkamdan ağlayan satırlar bırakmaktı. Bir kitap yazdım hayat elimden aldı, elimde izi hiç geçmeyen bir yara bıraktı. Korktum yazmaktan, yazmaktan değil de kaybetmekten. Bedenimi uyuşturan güçteki o acıyı tekrar yaşamaya gücüm yok diye uzunca zaman sustum size, özleşmiştik ama gelemedim. Korkum, dilim gibi içerimin sesine de kilit vurmuştu.

Ölümü işte ilk kez o anda tattım. Affedin beni, o zaman zarfında bıraktığım için sizi ama döndüm işte hiçbir şey için geç değil. Ömrüm yettiğince dileğim için mücadele edeceğim.

Bu kez dileğimi gerçekleştirmek için döndüm fazla uzak kalamayacağımı da zaten biliyordum. Size can veren kalemim bir gün dönmemecesine gittiğinde siz kalacaksınız ve ben olmayı en çok istediğim şeyi olmuş olacağım. Ölümsüz bir yazar olarak burada kalacağım. 

Ayımça.